بسیاری از مردم هنوز مدل های کفش پسرانه سایز ۳۹ را می پوشند که برای نسل ها تغییر نکرده است از جمله این سبک ها می توان به صندل های دستگیره ای هندی و موکاسین های سرخپوستان آمریکایی اشاره کرد.
اینویت و سایر افرادی که در آب و هوای سرد زندگی می کنند، چکمه هایی با پوست نرم می پوشند. هنوز هم از کفش چوبی یا سابوت استفاده می شود که برخی از ساکنان اروپا می پوشند.
امروزه در ایالات متحده تنوع و کمیت کفش پسرانه سایز ۳۹ بسیار افزایش یافته است بیشتر مدهای کفش از 16 مدل اصلی تشکیل شده است: بالمورال، بلوچر، بوت، بروگ، دورسی، گیلی، گور، جودپور، موکاسین، راهب، قاطر، آکسفورد، پمپ، صندل، زبان شال (یا کیلتی) و بند.
اعضای برخی از مشاغل ممکن است کفش پسرانه سایز ۳۹ مخصوصی بپوشند که مناسب کارشان است. مطالعات زیادی به شکل و کار پا و جزئیات طراحی کفش که عملکرد و راحتی کفش را افزایش می دهد، اختصاص داده شده است.
به عنوان مثال، بول کاران، اسکی بازان، اسکیت بازان، دوچرخه سواران و سایر ورزشکاران کفش هایی با طراحی خاص دارند یک کفش ورزشی ممکن است دارای پاشنه طراحی شده خاص و کفی باشد که از پا حمایت بیشتری می کند.
مشاغل خطرناک به کفش پسرانه سایز ۳۹ با کلاهک پنجه تقویت شده از فولاد، الیاف یا پلاستیک نیاز دارند.
برخی از تولیدکنندگان کفش های اصلاحی تولید می کنند که برای تسکین شرایط پا مانند بونیون، میخچه و انگشت چکشی طراحی شده اند چنین کفش هایی ممکن است دارای اصلاحات داخلی باشند یا ممکن است به صورت سفارشی با مشخصات فردی ساخته شوند.
در آمریکای شمالی، تولید کفش پسرانه سایز ۳۹ به عنوان یک صنعت در سال 1629 زمانی که توماس بیرد، یک کفاش، از لندن، انگلستان وارد شد، آغاز شد.
او در سالم، ماساچوست اقامت گزید تا طبق قراردادی برای مستعمره خلیج ماساچوست کفش بسازد بسیاری از استعمارگران اولیه چرم را دباغی می کردند و کفش های خود را می ساختند.
بعدها پینه دوزهای دوره گرد شهر به شهر رفتند. آنها کفش پسرانه سایز ۳۹ با فرم خام و نقره ای می ساختند که می شد روی هر دو پا پوشید.
